Het is net iets meer dan zes jaar geleden dat we Dampoortstraat inruilden voor Pantserschipstraat. Tegenwoordig zijn we (Staf en ik) daar met regelmaat terug. De huidige huurder verhuist en, in afwachting van een nieuwe, wordt er aan oplappingswerk gedaan. Afhankelijk van de klus leren we van elkaar, zijn we mekaars poulain.
Ooit verdwenen ze daar op mysterieuze wijze, Staf en Fons. Ik doorzocht toen, hun namen roepend, het grote huis van beneden tot op zolder en terug. Ze waren nog klein dus wist ik dat ze in geen geval buitenshuis waren. De zoektocht leek een eeuwigheid te duren, in realiteit wellicht amper een kwartier. Nergens waren die belhamels te bespeuren. Plots stonden ze voor mijn neus, brede glimlach om de lippen. ‘Op onze geheime plek’, was het fiere antwoord op de vraag die daaraan vooraf ging.
Twaalf jaar na het mysterie staan we terug in dat huis. Voor ons, de trap en daarnaast een deur waarachter tellers en meters zijn verstopt. Staf opent die deur, tussen de trap en de muur is een smalle ruimte. De glans in zijn ogen en de brede glimlach verraden een opborrelende herinnering. Hij wijst naar binnen, ‘daar was onze geheime plek, pa!’ Staf klikt de zaklamp van zijn smartphone aan, stapt de amper twintig centimeter brede doorgang in en verdwijnt iets later onder de trap. Even is het stil waarna enthousiast gelach zich vermengt met het klikkend geluid van fotografie.
‘Alles staat er nog! De stoeltjes, de kartonnen doos die als tafel dienst deed, … Maar iemand moet dit plekje ooit ontdekt hebben want er lag ook een briefje met daarop wat een leuke geheime plek.’ Dank je wel, onbekende, voor het mooie Amelie Poulain-momentje dat je mijn zoon daarmee hebt bezorgd!
Kamperen doen we al lang niet meer dus mogen de stoeltjes blijven waar ze zijn. De houdbaarheidsdatum op de onaangeroerde Cha-Cha zal een handig hulpmiddel zijn voor toekomstige historici bij het ontdekken van de geheime site.
Schrijfsels 